Allah'ı unutunca, O'nun ipini* tutan eli gevşeyince insan ne mutsuz oluyomuş meğer, hiçbir şey yetmiyomuş hiçbir şey tatmin etmiyormuş. Kendini kaybetmek dünyaya dalmak ne çirkinleştirirmiş insanı. Öyle hesap kitap yaparmış ki uyuyamazmış. Haddini öylesine aşarmış ki başkalarına hükmedebileceğini sanırmış. Aldığı nefes bile yumruk olup göğsünün ortasında dururmuş. Nefes aldıkça daha da büyürmüş. Çatlamak üzereyken bişeylerin yanlış gittiğini anlar nihayet elinden kaymakta olan ipi farkedip Allah'ı hatırlarmış. Sirkelermiş kendini Meryem misali susar, Eyüp misali sabreder, İbrahim misali teslim olurmuş. Sırtını Rabbine dayar, rahatça nefes alır, azabsız uyur, hesapsız yaşarmış ve bilirmiş ki insan yalnızca kendine, kendi davranışlarına hükmedebilirmiş ve kabul edermiş ki 'hidayet Allahtandır'
"Ey İns!" sıfatına muhattap olmak, olabilmek ne büyük bir şerefmiş. Evet gerçekten de 'insan olmak başka beşer olmak başka'**ymış.
Allah'ım bizi doğru yola ilet, doğru yolda sabit kıl. Bizleri senin ipine sımsıkı sarılanlardan kıl.
.
* Âl-i İmran 3-103: Hepiniz Allah'ın ipine sımsıkı sarılın. Dağılıp ayrılmayın. Ve Allah'ın üzerinizdeki nimetini hatırlayın....
**Ali Şeriati
