Bugün nette bir yazıyla karşılaştım.
Çok hoşuma gitti. Kitabın adını alıp uzun zamandır gitmek istediğim Başakşehir Kültür Merkezindeki kütüphaneye gittim.
Geçen seneye kadar kütüphane yoktu. Böyle de güzelmiş dahası güzel kitaplar da varmış. Bundan sonra uğrak mekanım inşallah.Neyse gelelim konumuza. Kitabı Ali Ural'ın Makyaj Yapan Ölüler. İlk başta tanımadım ama sonra hatırladım Ali Ural'ı.
Geçen sene onun yazarlık kursuna katılmıştım. Sınıf çok düzensiz olduğu için devam etmedim ben kursa, onu da yarım bıraktım. Ders esnasında Ali Ural bir şeyler okurdu bize. Kitabı onun vurgularıyla okudum farkında olmadan ve bu gerçekten çekilmez oluyordu.
Kitaba gelince: Köşe yazılarından mı oluşuyor bu kitap emin değlim, köşe yazarı mı aslında ondan da emin değilim ya neyse... Hani gazetelerde köşelere küçücük kutucuklara sığdırılan haberler vardır ya, İşte Ali ural o haberleri almış ve onları hikayeleştirmiş, bu hikayelerden günümüze, insanlığımıza pay çıkarmış ve bunu gerçekten çok güzel yapmış. Tek olumsuz tarafı bazen çok süslü konuşmuş, bu yüzden bazen ne dediğini anlamadım.
Tamam peki normalde bu kadar kötü anlatmam ama bu sefer beceremedim sanki, ama gerçekten nasıl anlatacağımı bimiyorum. Siz en iyisi aşağıdaki yazıyı okuyun, sonra gidin kitabı okuyun.***
-Çocuğunuzun şikayeti nedir ?
-Ağlamıyor!!
Doktor çocuğun annesine 'Herkes ağlayan çocuğunu getiriyor! Sen niye geldin!' demedi.Ağlayamamanın ağlamaktan daha önemli bir belirti olduğunu bildi.Küçük bedenin her milimetre karesinin fotoğrafını çekip, onlarca test ve tahlil yaptırdıktan sonra üzgün bir ifadeyle 'Beşinci Tip Kalıtsal Duyusal Otonom Nöropati!' dedi.
Bir hastalığın adının dahi hasta yakınının ruhunda fırtınalar kopardığını hangi doktor bilebilir! Keşke hastalıkla
rın çözümsüzlüğü çağrıştıran karmaşık adları olmasaydı. Keşke üç yaşındaki kız çocuğu Gabby Gingras, düşünce ağlasaydı.
Elini, dilini çiğneyip kanatan, plastik oyuncaklarını ısırırken dişlerini koparan, gözlerine soktuğu parmağıyla korneasını yırtan Amerikalı Gabby Gingras tedavisi olmayan hastalığı yüzünden acı duymuyor, beynine ağrı sinyali gitmediği için kendine zarar veriyordu.ABD'de aynı hastalığı çeken bir çocuk, elini sobanın üzerine koymuş, annesinin duyduğu et kokusuyla yanmaktan kurtulmuştu.
Ateşin yakıcı etkisini hiç tatmamış bir çocuk doğal olarak ateşten korkmuyordu.Yandığı zaman ağrı duymuyor ya da ne duyduğunu anlamıyordu.Serbest sinir uçlarından çıkan uyarılar, sinir lifleri aracılığla omuriliğe iletilebilseydi, ağrı treni istasyona varacak, çocuk yanan elini sobadan çekecekti.
Ey kutsal ağrı!
Saklandığın yerden çık! Yalnız kendimizi değil, çevremizi de yakıp yıkıyoruz! biz acı duymayanlar ahalisi, akan kanımızı boş gözlerle, bir nehir gibi seyrediyor, kopan ayağımıza vitrinlerden ayakkabı beğeniyoruz.
Ey kutsal ağrı!
Biz böyle olsun istememiştik. Canımız yanmasın diye ektiğimiz haşhaş tarlaları üzerinde, binlerce çıngıraklı yılanın dolaştığı, ama çıt çıkarmayan saraylar inşa ettik. Ağrımayan başımıza, ışıldamayan binlerce gözle süslenmiş taçlar giydik. Mazlumların seslerini yalıtmak için, ahşap pencerelerimizi plastik pencerelerle değiştirdik.
Ey kutsal ağrı!
En büyük ağırlıkları taşımamızı sağlayan derin,t uzlu suda yüzmek için daha ne bekliyorsun! Suyun kaldırma gücünü artıran tuz değil mi? Tuzlu, yani acı suda yüzebilir, ruhun ve bedenin dünya tartılarıyla ölçülemeyen ağırlıklarını o saydam gemiye yükleyebilirsin.
Ey kutsal ağrı!
Sor en son ne zaman ağladık! Her gün ama her gün gazetelerimizin sayfalarını yakmayan o soğuk ateşlerle, bedenimizin ve ruhumuzun duyarlılığını nasılda kundakladık! Artık hiçbir cinnet, cinayet, gasp, tecavüz ve işkence etkilemiyor bizi Komşumuzun evinden yükselen alevler dokunmuyor evlerimize. Madenciler yerin yüzlerce altından cevherleri çıkarta dursun, hiçbir haksızlık gözümüzden bir damla yaş çıkartamıyor.
Ey kutsal ağrı!
Gel ve sessizliğimizi boz. Kulakları sağır etsin çınlayan sesin! Başımızdaki tacımızı ağrıdan bir çelenkle değiştir!
...
Çocuk ellerini sobanın üzerine koymuş, annesinin duyduğu et kokusuyla yanmaktan kurtulmuştu.
Acı çekmeye başlamazsak yanmaktan kurtulamayacağız.
A.Ali Ural / Makyaj Yapan Ölüler
Elini, dilini çiğneyip kanatan, plastik oyuncaklarını ısırırken dişlerini koparan, gözlerine soktuğu parmağıyla korneasını yırtan Amerikalı Gabby Gingras tedavisi olmayan hastalığı yüzünden acı duymuyor, beynine ağrı sinyali gitmediği için kendine zarar veriyordu.ABD'de aynı hastalığı çeken bir çocuk, elini sobanın üzerine koymuş, annesinin duyduğu et kokusuyla yanmaktan kurtulmuştu.
Ateşin yakıcı etkisini hiç tatmamış bir çocuk doğal olarak ateşten korkmuyordu.Yandığı zaman ağrı duymuyor ya da ne duyduğunu anlamıyordu.Serbest sinir uçlarından çıkan uyarılar, sinir lifleri aracılığla omuriliğe iletilebilseydi, ağrı treni istasyona varacak, çocuk yanan elini sobadan çekecekti.
Ey kutsal ağrı!
Saklandığın yerden çık! Yalnız kendimizi değil, çevremizi de yakıp yıkıyoruz! biz acı duymayanlar ahalisi, akan kanımızı boş gözlerle, bir nehir gibi seyrediyor, kopan ayağımıza vitrinlerden ayakkabı beğeniyoruz.
Ey kutsal ağrı!
Biz böyle olsun istememiştik. Canımız yanmasın diye ektiğimiz haşhaş tarlaları üzerinde, binlerce çıngıraklı yılanın dolaştığı, ama çıt çıkarmayan saraylar inşa ettik. Ağrımayan başımıza, ışıldamayan binlerce gözle süslenmiş taçlar giydik. Mazlumların seslerini yalıtmak için, ahşap pencerelerimizi plastik pencerelerle değiştirdik.
Ey kutsal ağrı!
En büyük ağırlıkları taşımamızı sağlayan derin,t uzlu suda yüzmek için daha ne bekliyorsun! Suyun kaldırma gücünü artıran tuz değil mi? Tuzlu, yani acı suda yüzebilir, ruhun ve bedenin dünya tartılarıyla ölçülemeyen ağırlıklarını o saydam gemiye yükleyebilirsin.
Ey kutsal ağrı!
Sor en son ne zaman ağladık! Her gün ama her gün gazetelerimizin sayfalarını yakmayan o soğuk ateşlerle, bedenimizin ve ruhumuzun duyarlılığını nasılda kundakladık! Artık hiçbir cinnet, cinayet, gasp, tecavüz ve işkence etkilemiyor bizi Komşumuzun evinden yükselen alevler dokunmuyor evlerimize. Madenciler yerin yüzlerce altından cevherleri çıkarta dursun, hiçbir haksızlık gözümüzden bir damla yaş çıkartamıyor.
Ey kutsal ağrı!
Gel ve sessizliğimizi boz. Kulakları sağır etsin çınlayan sesin! Başımızdaki tacımızı ağrıdan bir çelenkle değiştir!
...
Çocuk ellerini sobanın üzerine koymuş, annesinin duyduğu et kokusuyla yanmaktan kurtulmuştu.
Acı çekmeye başlamazsak yanmaktan kurtulamayacağız.
A.Ali Ural / Makyaj Yapan Ölüler
