İçinde ne zaman ne yapılması gerektiğiyle ilgili prosedürler olmalı,
Zira çok karışıyor insanın kafası.
Daha önce şu yazımda çok güzel şeyler söylemişim bu durumla ilgili :)
Biraz da olumsuz daha doğrusu insanın yani aslında gelinin kendini garip hissettiği durumlardan bahsedelim.
Yukarıda da dediğim gibi bazen çok karışıyor. Sadece kafa değil, her şey...
Kendini ne bu aileye ait hissediyorsun, ne o aileye. Bazen karşı tarafla yakınlaşıyorsun ve aileni dışladığın hissine kapılıyorsun, işin kötüsü hissediyorlar da. Bazen karşı tarafa bir adım atmıyorsun ve kendini sorumsuz, ilgisiz kötü hissediyorsun.
Bazen karşı taraf sadece seninle ilgileniyor ve ailen kendini dışlanmış hissediyor.
Oysa bazen ailen de sadece damatla ilgileniyor ve diğer aileyi dışlıyor.
Normal olan bu olduğu halde, sen bunun için çaresiz hissediyorsun.
Bir yandan ailene, onların hep özel olduğunu, hiç ihmal edilmeyeceklerini ve bu evden çıksan bile ilginin alakanın kesintisiz devam edeceğini hissettirmek, bir yandan karşı tarafa onları benimsediğini, sahiplendiğini, sevdiğini, saydığını ve kendi ailene ettiğin muameleyle muamele edeceğini hissettirmek... Bunlar gerçekten zor şeyler.
Bazen sen geleneksel kılıfa uymaya çalışıyorsun. Öyle olmaya çalıştıkça sen sen olmaktan çıkıyorsun, kapana kısılıyorsun.
Bazen kendini çaresizce sevdirmeye çalışıyorsun. Bu yüzden kendine saygını yitiriyorsun ve sen de kendini sevmemeye başlıyorsun. Çırpındıkça daha beter dibe batıyorsun.
Tanımadığın insanlara karışıyorsun, yargılar oluşturuyorsun şahıslarla ilgili. Bazen hayal kırıklığı yaşıyorsun, bazen ummadığın iyiliği buluyorsun.
Tüm bu zorluklar orta yolu bulmaktan kaynaklanıyor tabi. Bu durumu atlatmış insanlara bakıyorum. Kimse bunlardan bahsetmemişti. Bazı arkadaşlarım baştan karşı tarafla ilişiğini kesmiş, dolayısıyla çabalamıyor. Bazılarında mesafeler var eşit yakınlıkta değiller zaten. Bazılarındaysa nişan-söz dönemi kısa sürmüş bunları yaşayacak zamanı olmamış.
Ama ben yaşıyorum,
ve ben kendimden vazgeçmek istemiyorum
