çıkmaz

 bazen konuşursun ve insanlar dinleyince sen anladıklarını sanırsın. için rahat bir şekilde yola devam edersin. sonra bir gün konu tekrar açılır ve öyle bir şey söylerler ki  karşındakinin aslında hiç bir şey almadığını boş konuştuğunu farkedersin. kocaman bir boşluk hissedersin karnında

 şu anda hiç olmak istemediğim, hiç olmayacağımı sandığım bir konumdayım. kendimi küçük hissediyorum. aslında orda değilim ama insnaların beni kafalarında yerleştirdikleri bir pozisyon bu.

 aynaya baktığında yada fotoğraf çekilince kendini sandığın yerde değil de nefret ettiğin yerde görmek gibi bu. çok şaşkınım. biraz da hayal kırıklığı var

 bu durumu değiştirmek için yapabileceğim hiç bir şey yok. yapabileceğim tek şey kendimi anlatmaktı ama onu da yaptım ve işe yaramadığını aylar sonra gördüm. zaten karşındaki de aynı lafları tekrar tekrar dinlemek istemiyor. susup teslim olmaktan başka yapabileceğim bir şey yok

 kızgınım. beni bu durumu sevdiğim insanlar getirdi. benim adıma benim olmayan laflarla konuştular. sonuç da bana mal oldu. kızamıyorum çünkü beni koruma içgüdüsüyle yaptılar. durduramadım da çünkü olaylar benim dışımda gelişti ve ben tüm olanları sonradan öğrendim. 

 korkularım, endişelerim vardı. bundan sıyrılamayacağımı biliyordum o yüzden kaçmak istedim en başından vazgeçtim ben ama bir şekilde durdum. korkularım, endişelerim giderildi ama şimdi geldiğim noktada maalesef karşılaşmaya başladım.

 normalde öfkemi kendime yönlendirirdim. ama bu kez kendime kızacak bir şey bulamıyorum. gerçekten bu kez belki de hiç olmadığım kadar dürüst davrandım herkese karşı

ve elimde yalnızca bu keder var

 o yüzden şimdi haksızlığa uğramış hissediyorum kendimi ve bunu kimin yaptığını bile bilemeyecek bir çıkmazın içindeyim