Sınav yaklaştığı ve benim aslında derslere odaklanmam gerektiği için okumak istemiyordum ama ablamın bitirmesini bile beklemeden aldım elime. Düzenimi bozmadan okumayı planlamıştım; mesela boş zamanlarda(!) ama ne mümkün sürekli aklım ondaydı.
Açık söylemek gerekirse kitabın en zevk aldığım kısmı orta kısmıydı. Kesinlikle okunmaya değer bir kitap bir kere yazarın zekası insanı hayrete düşürüyor ve bir şekilde kahramanları doğaüstü gelmiyor insana bilimsel açıklamalarla inanılır kılıyor. Ama bu yer yer insanı sıkmadığı anlamına gelmiyor çok gereksiz detaylar vardı örneğin. Bazı paragrafları okumadan geçebildim rahatlıkla ya kendimi fizik-felsefe dersinde gibi hissettiriyordu bana ve yer yer de fazlasıyla cinsel içerikliydi.
Bana sorarsanız kahramanları kadar kitabın kendisi de 'empat'. Mutluluğu falan değil de hüznü çok güzel yansıtıyordu. Dün gece okurken karakterlerin kederini pişmanlığını o kadar hissettim, o kadar kendimi kötü hissettim ki neden kendime acı çektiriyorum deyip kapattım kitabı çektim yorganı üstüme ve kitabı okumamaya karar verdim uykuya o huzursuzlukla daldım (bana ne oluyosa). He ne oldu sabah uyandığımda kitabı okumadım mı? Aksine anladım ki onu bitirmeden içim rahat etmicek ve kendimi derslere vermek için ona boyun eğmem lazım. Akşam üzeri bitti. Kitabın sonunda hafif bir şaşkınlık hissettim ama aslında o kadar bariz bir şeyi anlamadığım için kendimi aptal gibi hissettim.
Ha bu arada bir insanın tanıtılırken kardeşinin ünüyle-başarısıyla tanıtılması filancanın kardeşi denilmesi ne kadar üzücüyse bir kitabın yazarın diğer kitabı üzerinden tanıtılması da o kadar üzücü. İçim acıdı, burkuldu acıdım resmen şu kitaba ya. "olasılıksız"ın hatırına okunacak kadar kötü mü "empati". Başlı başına bir etkisi yok mu? Reklam mantığı falan tamam ama olmuyo işte kapaitalist sistem vicdanı yok ki!!
